Ontopic dan maar weer: ik denk ook in beelden als mensen mij iets vertellen zie ik dat beeld letterlijk voor me. Kunnen dieren dat ook of hebben die geen fantasie? Er word gezegd dat een papegaai de taal leerde, is dat leren of negatieve conditionering? mijn aquariumdieren eten hier allerlei dingen die ze in het wild nooit tegen zullen komen. Zelfs wildvanggroepen die moeilijk op het voer te krijgen zijn werkt het enorm goed om repashy te voeren, dna gaan ze zonder schroom eten. En dat is niet alleen mijn ervaring maar van meerdere L-nummer kwekers. Is dat dan common sense van de vis datie weet dat dat gelblokje gezond is om te eten?
Wat dat betreft heb ik ook een levendige voorstelling van wat mij verteld wordt. Ik kan ook uit mijn hoofd dingen tekenen door wat ik in mijn hoofd voor me zie als het ware te projecteren op een leeg blad papier.
In " Het geheime leven van vissen" schrijft Jonathan Balcombe over de artistieke prestaties van sommige vissen, vergelijkbaar met dat wat de Australische Prieelvogel doet. Het mannetje van deze vis maakt concentrische cirkels en versiert deze met schelpjes. Het vrouwtje kiest, net als bij de prieelvogel, het mooiste, grootste nest uit om haar eitjes in te leggen.
De papegaaien van Irene Pepperberg leerden begrippen door gebruik te maken van de teacher-student methode, waarbij de vogel via observatie leerde. De " teacher" wijst een voorbeeld aan, de " student", in het geval van Alex, de eerste papegaai een menselijke assistent, benoemt het voorwerp. Is het fout dan zegt de " teacher" dat, en bestraft of zwijgt. Is het goed, dan volgt een " goed" of een andere cue, en meteen daarop een beloning.
Bij het voeren van repashy speelt de geur volgens mij een grote rol. De dieren worden na een poosje rustig, gaan de omgeving onderzoeken, hebben honger, en gaan op de geur af. Die lijkt veel op wat ze normaal ook tegenkomen aan organisch materiaal. De kleur is ook natuurlijk, alleen de vorm is anders. Ze proeven voorzichtig, het smaakt goed ( =beloning). De honger wordt gestild, en de vis heeft geleerd dat dat groene gelblokje op de bodem zorgt dat de honger verdwijnt. Dus een volgende keer gaan ze weer naar dat gelblokje toe. Leren door ervaring. Eigenlijk net zoals wij, want als kind hebben we allemaal de overgang gemaakt van (moeder)melk naar fruithapje naar groenten zoals spruitjes.
maar nu weer even terug naar waar we mee bezig waren, en waar ook in " Het geheime Leven van Vissen" van Jonathan Balcombe behoorlijk aandacht aan wordt besteed:
