Wat is er nieuw

Mens & Dier vs Dier & Mens


Giebeltje

Giebeltje

Well-known member
Lid geworden
30 juni 2019
Berichten
2,823
Locatie
Hakketakkebos
Er zitten op dit forum nogal wat mensen die gespecialiseerd zijn in dierengedrag. Dit kwam naar voren in het topic
aquaforum.nl

Wat zijn jullie andere hobbies?

Een topic wat ik een beetje miste op dit forum, wat je op de meeste andere fora wel hebt. Ik ben wel erg benieuwd naar wat iedereen zijn andere bezigheden zijn naast aquaria :) Ik zal de spits zelf maar afbijten! :) Naast het houden aquaria ben ik enorm veel bezig met terraria (en dieren in...
aquaforum.nl aquaforum.nl

Er is een nieuw vakgebied in de psychologie, Mens/dier- relaties, en ik heb pas ontdekt dat Jonathan Balcombe, auteur van " Het Geheime Leven Van Vissen" ("What a Fish knows"), dat vak ook doceert. En ook ik ben erg geintersseerd om dit vak in mijn studie psychologie te gaan volgen. Tijd dus om dit vakgebied alle aandacht te geven in dit topic.

Zoals gezegd, er zijn hier uiteraard mensen die een bijzondere band hebben met hun vis (sen) , hun hond, kat of ander dier. Sommigen zijn gespecialiseerd in training van dieren, het oplossen of voorkomen van probleemgedrag. Zelf heb ik allerlei dieren gehad, van wandelende takken via vissen, konijnen, honden, katten, een geit, paarden tot en met papegaaien. De laatsten leidden tot een opleiding voor papegaaiengedragstherapeut, maar omdat de problemen vaak goedbedoeld door onwetendheid door de eigenaren ontstaan heb ik mijn aandachtsgebied verlegd naar de mens en ben psychologie gaan studeren.

Hoe zit dat bij jullie, mede-aquarianen? Hoe zien jullie je dieren? Doen jullie ook aan training/ omgevingsverrijking? Hebben jullie een bijzondere band met een dier? Brand maar los, ik hoop dat dit een interessant topic gaat worden...
 
Giebeltje zei:
Hoe zit dat bij jullie, mede-aquarianen? Hoe zien jullie je dieren? Doen jullie ook aan training/ omgevingsverrijking? Hebben jullie een bijzondere band met een dier? Brand maar los, ik hoop dat dit een interessant topic gaat worden...
Klik om te vergroten...

Nu ik heb denk ik best een hele goede band met onze Boomer Sky en ja die heeft mij goed afgericht en ik weet precies wanneer hij wil wandelen of wat lekkers wil hebben of wanneer hij denkt ja baasje het zal wel met jou:juggle:. Misschien heb ik hem wat teveel verwend en ben ik niet streng genoeg maar ja that s me.
 
Met zo'n Boomer valt de schade gelukkig nogal mee, behalve als ze tonnetjerond worden dan. Een aantal jaren geleden had ik een Welsh corgi overgenomen van een oude dame, die verklaarde dat ze haar " nooit verwende". Haar eerste gang, als ze waar dan ook maar binnenliep, was echter naar de keuken, en naar de ijskast in het bijzonder, waarbij ze iedereen dan met grote " starry eyes" aankeek. Ze had echter behoorlijke " zwembandjes" en ging dan ook bij mij op dieet. Ik moest toen zelf ook afvallen, en hield in die tijd op de spiegel met lippenstift een afvalschema bij van zowel Monet als van mijzelf :) . Tegenwoordig heb ikzelf buiten het aquarium geen huisdieren meer vanwege allergieen.

Laatst moest ik wel maatregelen treffen voor mijn ancistrus Bessie, die inderdaad te veel haar zin kreeg, en behalve territoriaal ook nog walgelijk dik was. Die moest ik anders gaan voeren, zodat ze niet steeds het voer voor de neus van de anderen wegkaapte en niet voortdurend aan het schrokken was. Gelukkig heeft de strategie gewerkt, en is ze nu weer " in model".
 
Giebeltje zei:
behalve als ze tonnetjerond worden
Klik om te vergroten...

Dat valt gelukkig wel mee met 6.5 kilo maar ja ik zeg regelmatig denk om je lijn en dan kijkt ie me aan van ja ja dat doe ik vanaf volgende week wel :DD :DD. Sky snoept graag wat mee hier en is niet superslank maar te dik valt ook wel mee. Ze mogen best een beetje verwend worden vindt ik.
 
Tja, wat zal ik zeggen. Ik ga er tegenwoordig heel anders mee om dan vroeger.

Vroeger uiterst consequent. Hond was mijn schaduw. Deden veel activiteiten samen. Breitensport (waarbij we ook samen holden), behendigheid, flyball en GG3 internationaal. De eerste drie waren activiteiten voor de extra lol.

Vooral het GG3 internationaal hadden we (volgens mij) veel plezier. Je zou zeggen dat zo'n hond gedrild is (er zullen beslist mensen zijn die drillen in die tak van sport), maar juist het tegendeel. Zoiets is in mijn ogen gebaseerd op samenwerking, daar bereik je het meeste mee. Vooral ook enthousiasme, van beide kanten. Het voelde dan ook als de perfecte dans met ons tweeën. Ook ik kon punten verspelen trouwens.

En over schooien, ja die tante schooide ook maar niemand had het door. Om iets lekkers te krijgen was haar aangeleerd met haar kont naar me toe af te liggen, met de kop plat op de grond. Dus als er bezoek was keek ze de andere kant op om lekkers te scoren :DD

Tegenwoordig heel andere types (2) waarbij ik niet zo consequent ben en dat heeft zo zijn gevolgen ;) Ik moet soms twee keer iets vragen. Ik zeg bewust vragen omdat ik nog steeds de mindset heb die ik heel vroeger had.

Wat ik fijner vond? Zoals de eerste veel was bijgebracht. Dat geeft een hond toch veel meer vrijheid in een 'stedelijke' omgeving. Ik kan me voorstellen dat het voor honden op het platteland weer anders ligt.

Omgevingsverrijking? Ja. Is tegenwoordig veel voor te koop maar de leukste activiteiten zijn degene die je zelf verzint en het 'spel' maakt IMHO. Hersens laten kraken, vaak veel effectiever om energie kwijt te raken dan een lange wandeling.

Training? Vroeger ja, maar is het training te noemen als een hond vraagt en nieuwe ervaringen op zuigt als een spons? Dan wordt het gauw spel.
Tegenwoordig niet echt. Noodzakelijke vaardigheden, waarbij hier komen voor mij altijd het eerste is waar ik aan werk. Jong geleerd is oud gedaan.
 
Laatst bewerkt:
Dit is nou echt leuk!
Ons dierenrijk bestaat uit een Syrische hamster van 1 jaar. Super lief en een echte knuffel kont. Nu met die warmte is ze wat rustiger en komt dan ook niet echt kijken of om aandacht vragen.

dan Shinji eenAmerican Pit Bull Terriër van 7 jaar. Zij is voor mij heel speciaal. Shinji en ik hebben een goede band met elkaar. Vaak hoef ik niet eens iets te zeggen, of ze reageert al. Ook zie of merk ik al snel als er iets met haar is. Ook al is het een klein dingetje. Ook anders om is dit zo. Als ik me niet goed voel reageert ze heel sterk. En helpt mij daar ook veel mee.
ik heb haar zelf getraind en wij hebben heel veel gesport. Nu doe ik alleen nog maar behendigheid en Apel werk met haar. En lekker wandelen natuurlijk.

alle dieren in ons gezin gelden als gezin’s leden, van hond tot vis. Zelf probeer ik er alles aan te doen zodat het hun aan niks ontbreekt.
 
Oh ja, dat herken ik ook, dat een dier al reageert zonder dat je iets hoeft te zeggen. Heel lang geleden had ik een paardje,Welsh K, 3/4 arabier. Hij heette Fulco, en ik ging destijds met mijn vriendinnen rijden in de bossen. Het was tijdens zo'n rit dat ik die ervaring voor de allereerste keer had. We reden door een zandverstuiving, en ik dacht " galop!" Ik hoefde niet eens aan te sporen, of Fulco ging al. Ik voelde me echt " een" met hem op dat moment.

Veel later had ik datzelfde gevoel met Wiske, een New Forest/arabiertje. Ik reed over een landweggetje , waar nogal wat wielrenners langskwamen, die bozig de hele weg voor zich opeisten met een hoop geschreeuw, maar zonder fatsoenlijke waarschuwing vooraf. Ik zei voor de grap " Pak ze, Wiske" en ze stoof in volle galop achter die wielrenners aan, die, schichtig achterom kijkend, maakten dat ze wegkwamen.

Nog later, met mijn Russisch koudbloed hengst Syl, reed ik langs het strand, en dan gingen we een charge uitvoeren richting de meeuwen die daar langs de vloedlijn zaten. Het was echt een leuk spelletje, Syl en ik genoten er heel erg van. Ik noemde Syl altijd " mijn batterijtje".

Ik had ooit ook papegaaien, met name met Asterix, mijn prachtrosella, had ik een " mind-to-mind" contact. Dat merkte ik vooral als ik hem los liet vliegen. Hij was meestal wel gekortwiekt, dus hij kon niet heel ver komen, en hij zat vaak op het handvat van mijn rugzak. Soms vloog hij een boom in, maar hij kwam dan ook weer terug. Ik heb ook een poos met een tuigje geexperimenteerd, maar voor een workshop voor dierenartsen op een papegaaiensymposium waar ik aan meewerkte liet ik zijn slagpennen weer aangroeien. Ik had toen meer papegaaien bij me, ik ging zelfs met ze in het OV.

Toen ik mijn laatste shubunkin Jinx en goudvis Neo had, merkte ik dat ze meer energie hadden dan ze kwijt konden in mijn bak. Ze sloopten echt alles, de bak was een kale bende. Ik ben ze dus gaan trainen, met positieve bekrachtiging. Het lukte me om ze door een hoepel te laten zwemmen, mijn hand aan te laten raken, tussen mijn vingers door te laten zwemmen etc. Uiteindelijk zijn e toch in een vijver gaan wonen. Mijn bak heeft nu volop planten, drijfplantjes en hoekjes waar ze kunnen grondelen, dus Nicolientje, Pepper en Bessie vermaken zich prima.
 
Ik ben al zover dat ik mijn vissen kan laten zitten op commando. Het woordje Af kennen ze nog niet.

Nee haha. Mijn hond heb ik ook training gegeven. Luistert heel goed. Ook voor de kids, dat mijn vriendin zwanger was heb ik vaak zachtjes aan mijn honds oren getrokken en staart. Elke avond. Niet hard ofso. In het begin deed ze wel grommerig maar naar mate het vaker deed, gaf die geen krimp. Ik deed dat expres puur omdat ik weet dat kinderen dat ook gaan doen, hetzij perongeluk hetzij expres. En ja hoor dat deden mijn kinderen, ik sprak mijn kids erop aan. Maar de hond gaf geen krimp.
 
Dat is ook een mooie training. Ik heb iets vergelijkbaars gehad met een grote kat, Benny, toen de kids nog klein waren. Benny wist dat hij de kinderen een oplawaai mocht verkopen als ze over de schreef gingen, en dat deed hij met ingetrokken nagels. Hij deelde echt een doffe dreun uit, en dat was genoeg om de kinderen respect bij te brengen.

Ik heb ook ooit mijn kat Zerlina getraind met behulp van Joris, een senegalpapegaaitje. Zerlina was nog heel klein toen ze hier kwam, en ze leerde respect te hebben voor de snavel van Joris. Later trof ik haar wel eens op een stoel aan samen met mijn agapornis Stud. Ze heeft echt nooit een van de vogels gepakt.

https://youtu.be/g1mMZiLc-_w
 
Ik heb heel veel huisdieren gehad. Van cavia's tot reptielen. Van kippen tot vissen.
Al mijn huisdieren zag en zie ik als wezens die gevoel kunnen ervaren.
Het ene huisdier had ik wat meer mee als de ander, daarbij speelt ook de aaibaarheidsfactor een rol en of het dier van nature sociaal of solitair is. Uiteraard heeft fokkerij hier ook een rol in gespeeld.

Maar mijn favoriete huisdieren voor echt gezelschap zijn katten. Die passen ook wat bij mijn karakter. Zelfstandig, maar toch in voor aandacht. Sommige katten heb ik getraind andere weer niet. Afhankelijk van het persoonlijke karakter van de kat. Een minder sociaal behoeftige kat hoef je niet lastig te vallen met een training van apporteren of bij de kruising wachten met wandelen (ja dat kan zeker bij katten).

Met sommige katten had ik een grotere band dan met andere katten. En andersom net zo, ook de kat heeft hier zeggenschap in wat hij/zij wilt.

Een mens-dier/ dier-mens relatie kan enorm sterk zijn weet ik uit ervaring.. Hoe sterk besefte ik eigenlijk pas toen mijn Kerosine (kat) onverwacht dood ging. Bijna een jaar later heb ik het nog steeds helemaal niet verwerkt :)

Dit heb ik niet eerder gehad met een huisdier overigens.

M.b.t. vissen: ik had vroeger een black molly die graag gekriebeld wilde worden. Die kwam altijd omhoog zwemmen, maar alleen bij mij. Ik vond het altijd heel schattig!
Wanneer er een vis dood gaat vind ik dit overigens ook heel vervelend trouwens. Ik ben er van overtuigd dat ook vissen gevoel hebben namelijk.

Dier ethiek vond ik een van de interessantere onderwerpen tijdens mijn studie :) ook het moeilijkste vak overigens.
 
Waarom hebben mensen die behoefte om een huisdier te hebben, eigenlijk?
Goed beschouwd: als je écht van dieren houdt heb je ze niet.

Hoe goed verzorgd ook: onze vissen hebben sowieso meer ruimte in de natuur, om maar wat te noemen.
Een cavia in een hokje die, als hij geluk heeft, een meter tot zijn beschikking heeft om heen en weer te lopen en met nóg meer geluk een maatje in het hok.

Paarden die soms letterlijk gek worden van eenzaamheid omdat ze de enige in de wei zijn.

Ik heb eens gelezen dat een huisdier gemiddeld 3 minuten onverdeelde aandacht per dag krijgt.
(Gemiddeld. Bij ons is dat uiteraard veel meer)

Makes you toch een beetje think.
 
Guppeman zei:
Waarom hebben mensen die behoefte om een huisdier te hebben, eigenlijk?
Klik om te vergroten...
Omdat wij mensen blij worden van de aandacht van dieren en het geven van aandacht aan dieren. Daardoor maken we endorfine aan.

Guppeman zei:
Paarden die soms letterlijk gek worden van eenzaamheid omdat ze de enige in de wei zijn.
Klik om te vergroten...
Ja, dit kan onder andere stereotype gedrag zijn. Door dit gedrag uit te oefenen maken dieren (wederom) endorfine aan. Door die endorfines worden ze gelukkiger. Komt niet alleen bij paarden voor. Denk aan ijsberen die ijsberen, luchtzuigende en wavende paarden, staart bijten bij varkens, hamsters die obsessief in een rad rennen.

Het is de vraag of dieren met de stereotype gedrag ('gedrachtproblemen') ongelukkiger zijn dan het dieren in dezelfde omstandigheden zonder dit gedrag. Immers de endorfines zorgen voor een soort geluksgevoel.
Dit is precies een moeilijk onderwerp binnen de dier ethiek.

Guppeman zei:
Goed beschouwd: als je écht van dieren houdt heb je ze niet.
Klik om te vergroten...
Ja zo zou het gesteld kunnen worden. Maar een huiskat of hond wordt in de natuur niet altijd meer gelukkiger dan bij ons thuis.

Huisdierbezitters houden écht van hun dier. Alleen zijn mensen ook egoïstisch ;)
 
Ik heb ooit een amazonepapegaai geadopteerd die al 50 jaar alleen in een kooi zat. Hij kende geen papegaaientaal meer, maar sprak in mensentaal. Ik weet niet hoe oud hij was toen de eerste eigenaars hem kochten, het was ongetwijfeld een wildvang vogel. Dus hij kan 2, maar ook 20 jaar oud zijn geweest, en dus tussen de 52 en 72 jaar oud. Hij had een deuk in zijn snavelpunt, die erin gesleten was omdat hij voortdurend met zijn snavel over zijn zitstok heen en weer streek, iets anders had hij niet te doen. Hij was verbannen naar de kamer waar de eigenares de was streek, het enige moment waarop hij gezelschap kreeg. Ik had op dat moment mijn eerste grijze roodstaart, Tabu, en van deze vogel leerde Borre de amazone weer een beetje hoe een papegaai zich gedraagt. De vogels waren dus vaak in de weer met oude kartonnen dozen die ze helemaal sloopten. Ik hoop dat hij toch nog een fijne tijd bij mij heeft gehad. Borre overleed in 1997 aan een beroerte, maar in de tuin ligt een steen op de plek waar ik hem destijds begraven heb.
 
Uiteraard hebben de beestjes het goed bij ons.
Het filmpje van Borre bewijst dat.
Een ongelukkige papegaai speelt niet.

Dat van die endorfines bij stereotype gedrag wist ik niet!
Weer wat geleerd.
Dank je.

Ik heb ook altijd honden gehad, en ik houd mij voor dat ze zeer gelukkig waren bij ons.
Altijd "afdankertjes" al dan niet uit een Nederlands of een Spaans asiel.
Het was aldoor weer fijn om ze te zien veranderen van een bang hoopje ellende naar een vrolijke meer of meer evenwichtige hond.
Wel altijd met een gebruiksaanwijzing.

De eerste, Bowie, moest altijd lol hebben.


Onze Labweiler
Het was haast obsessief.
Óf rennen, óf met de bal spelen, óf met het trektouw spelen.
Die moest ik altijd op een gegeven moment op zijn kleedje sturen om hem tot rust te laten komen.
Hij stond altijd aan.

En Elmo, ach ja Elmootje....

yogCGSG.jpg

Onze Spaanse tobber.
Voelde zich altijd verantwoordelijk.
Was altijd bang dat hij iets fout deed, de arme schat.
En hij deed nooit iets fout.
Bij hem heb ik geleerd dat een hond best wil doen wat je van hem verlangd, als je hem maar duidelijk maakt wát je van hem verlangt.
Je kon hem ook alles gewoon uitleggen.
Moest dat ook doen.
Als ik weer naar zee moest had ik altijd hetzelfde praatje.

"Ik ga weer varen.
Ik ga xx weekjes weg.
Dan moet jij op het vrouwtje en de kleine baas passen.
En als ik weer thuis ben gaan we naar het bos."

Die 4 zinnetjes moest ik zeggen.
Ik ben het wel eens vergeten en toen vertelde mijn vrouw dat hij drie dagen van slag was.
Lag alleen maar op zijn kleedje met mijn slof onder zijn kin.

En we hébben een paar dingen met hem meegemaakt....
Maar dat is nogal een lang verhaal (en dit verhaal is dat al) en ook nogal spiritueel.
DUs dat komt wel een andere keer.
Moet ik even voor gaan zitten.
(En jullie ook)
 
Guppeman zei:
Waarom hebben mensen die behoefte om een huisdier te hebben, eigenlijk?
Klik om te vergroten...
Dit is een goede vraag. Zelf ben ik met dieren op gegroeid, en leerde daardoor wat verantwoordelijkheid inhoud. Toen ik uit huis ging duurde het nog wel een paar jaartjes voordat ik een huisdier had, wetend dat ik op dat moment de tijd niet had. Toen ik eenmaal de tijd had ivm mijn werk kwamen er ook dieren. Ik voel me fijn onder gezelschap van dieren, zei kijken met een ander oog naar iemand. Bijvoorbeeld een hond, je kunt nog ze scheef zijn. Voor jou hond ben jij perfect recht, zonder oordelen! Ook ben ik van mening dat een kind dat op een verantwoorde manier opgroeit met dieren, een beter en verantwoord mens zal worden.
 
Guppeman zei:
Uiteraard hebben de beestjes het goed bij ons.
Het filmpje van Borre bewijst dat.
Een ongelukkige papegaai speelt niet.

Dat van die endorfines bij stereotype gedrag wist ik niet!
Weer wat geleerd.
Dank je.

Ik heb ook altijd honden gehad, en ik houd mij voor dat ze zeer gelukkig waren bij ons.
Altijd "afdankertjes" al dan niet uit een Nederlands of een Spaans asiel.
Het was aldoor weer fijn om ze te zien veranderen van een bang hoopje ellende naar een vrolijke meer of meer evenwichtige hond.
Wel altijd met een gebruiksaanwijzing.

De eerste, Bowie, moest altijd lol hebben.


Onze Labweiler
Het was haast obsessief.
Óf rennen, óf met de bal spelen, óf met het trektouw spelen.
Die moest ik altijd op een gegeven moment op zijn kleedje sturen om hem tot rust te laten komen.
Hij stond altijd aan.

En Elmo, ach ja Elmootje....

yogCGSG.jpg

Onze Spaanse tobber.
Voelde zich altijd verantwoordelijk.
Was altijd bang dat hij iets fout deed, de arme schat.
En hij deed nooit iets fout.
Bij hem heb ik geleerd dat een hond best wil doen wat je van hem verlangd, als je hem maar duidelijk maakt wát je van hem verlangt.
Je kon hem ook alles gewoon uitleggen.
Moest dat ook doen.
Als ik weer naar zee moest had ik altijd hetzelfde praatje.

"Ik ga weer varen.
Ik ga xx weekjes weg.
Dan moet jij op het vrouwtje en de kleine baas passen.
En als ik weer thuis ben gaan we naar het bos."

Die 4 zinnetjes moest ik zeggen.
Ik ben het wel eens vergeten en toen vertelde mijn vrouw dat hij drie dagen van slag was.
Lag alleen maar op zijn kleedje met mijn slof onder zijn kin.

En we hébben een paar dingen met hem meegemaakt....
Maar dat is nogal een lang verhaal (en dit verhaal is dat al) en ook nogal spiritueel.
DUs dat komt wel een andere keer.
Moet ik even voor gaan zitten.
(En jullie ook)
Klik om te vergroten...

Je eerste foto is niet zichtbaar. Mooie en bijzondere verhalen geschreven.
 
Ik beschouw het inderdaad ook als vriendschap. Prachtige verhalen tot nu toe. Ik vergiste me trouwens met het sterfjaar van Borre, dat was 2007, dus minder lang geleden. Mijn laatste kat Zerlina stierf in 2016. Giebeltje de goudvis, Japie de ancistrus en Teuntje de pleco stierven vorig jaar, respectievelijk 17, 18 en 16 jaar oud. Met hen had ik ook een band. Teuntje heeft hier na haar adoptie ook 7 jaar gewoond, en ging toen ze stierf bij de ruit liggen, terwijl ze me aankeek. Bessie de ancistrus woont hier nu een jaar, en met haar begin ik ook al een band te krijgen. De andere twee vissen zijn hier nog te kort, ik vond het ook naar om Quick en Tigger te moeten verliezen, dus ik wil pas van een band met Nicolientje en Pepper spreken als ze hier iets langer zijn. Hoewel ik toch al gehecht begin te raken aan deze twee. Het leuke van het houden van dieren vind ik zelf de verschillende manieren van communicatie, en me daar ook voor openstellen.

Waarom heeft een mens huisdieren? Ik ben zelf met dieren opgegroeid, en mijn ouders ook. Maar als ik kijk naar de gezinnen waar mijn ouders in opgroeiden, waren die niet echt stabiel. Misschien dat het houden van dieren dan een soort compensatie was. Want de vriendschap die je met een dier hebt, is 100 % echt.

Ik heb mijn kinderen ook heel bewust met dieren opgevoed, en hun vader was echt een liefhebber van katten. Die had altijd contact met de katten die hij tegenkwam als hij nachtmetingen moest doen (hij was opsporingsambtenaar geluidshinder). Als je van jongsaf leert om respect voor dieren te hebben, leer je volgens mij beter om te gaan met alles wat je in het leven kunt tegenkomen. Mijn kinderen speelden ook " begrafenisje" met plastic beestjes toen ze klein waren...

Aan de andere kant moet het houden van dieren niet in de weg staan van het aangaan van relaties met mensen. Dat is inderdaad veel minder "veilig", omdat dieren geen dubbele agenda hebben. Kortom, relaties met mensen is een vaardigheid waar je voortdurend aan moet werken.
 
Oh, die blik... :smitten:

Jaren geleden had ik een jonge haflinger merrie, waarvoor ik een box huurde bij de manege. In die zomer verongelukte de echtgenote van de manegehouder. De manege was een paar dagen gesloten voor de uitvaart en zo. Toen we weer kwamen rijden, zagen we de manegehouder op de tractor zitten, met naast hem zijn Mechelse herder Sheila. Zij week niet meer van zijn zijde, en beschermde hem sindsdien. Ze had ook een bepaalde "moederlijke" blik in haar ogen als ze naar hem keek. Heel bijzonder vond ik dat.
 
Welnu,
The Story of Elmo.
Pak een kopje thee, want mijn andere hobby is verhalen schrijven, dus ik ga los.

Zoals gezegd, een beetje zweef, maar ik verzeker je dat alles wat ik ga vertellen waar is gebeurd.

We hadden Elmo net toen ik besloot een Reikicursus 2e graad te gaan volgen bij een mevrouw die ook dierentolk is.
Dit kan zij met behulp van energie.
Tijdens de cursus vroeg ze me of ik ook een hond had.
Een Spaans hondje.
Jawel, dat had ik.
Om het verhaal iets korter te maken: ze vertelde dat Elmo contact met haar gemaakt had en verteld had dat hij zijn broer zo miste.
Zijn steun en toeverlaat in bange Spaanse dagen.
Elmo had haar laten zien hoe hij boven op een heuvel zit, samen met een andere hond die op hem lijkt en ze kijken samen over een gebied met lage gebouwen.
Het zal, denk je dan.

Maar zij wist niet bij welk asiel Elmo vandaan kwam.
Ik wel.
En ik vond deze foto van het dal waar het asiel staat.

images

Zelfs het hondje lijkt op Elmo......

Het voorval verdwijnt een beetje op de achtergrond en enkele jaren later loop ik met Elmo op een mooie herfstdag in het Mensingebos in Roden.
Op een gegeven moment komt er een mevrouw en meneer helemaal aan het einde van het pad met een hond het pad oplopen.
Zeker enkele honderden meters van ons verwijderd.
Elmo stopt met lopen. kijkt met een schuine kop, draait de kop de andere kant op en sprint daarna piepend op de andere hond af.
De andere hond gaat rustig zitten.

Eenmaal bij elkaar gaat de andere hond ook staan.
Elmo danst om hem heen, likt de andere hond zijn bek, kwispelen, piepen.
De andere hond is een stuk rustiger, maar overduidelijk blij om hem te zien.

MZ5uDFO.jpg

Elmo, met de blije "wat gaan we nog meer doen" blik op de voorgrond.
Bedaarde, rustige Guus op de achtergrond.

De baasjes en ik raken aan de praat, tijdens het gesprek blijkt:
-Dat "Guus" uit Malaga komt. Net als Elmo
-Dat Guus een jaar of 6 is. Net als Elmo.
-Een jaar of 4 in Nederland is. Net als Elmo.

Hier mag je van denken wat je wilt, maar de rest van de wandeling weken ze niet van elkaars zijde.

Vorig jaar kwam er ten gevolge van een hersentumor een einde aan Elmo's leven.
We hebben hem thuis in laten slapen.
Ik had me heilig voor genomen om, voordat de vloeistof ingespoten zou worden, hem uit te leggen wat er ging gebeuren.
Maar de woorden kwamen stomweg niet uit mijn mond.
Er zat een prop in mijn keel waar ze niet langs kwamen.
Ik heb geprobeerd het met mijn energie duidelijk te maken, maar voelde dat ik hem slechts duidelijk had gemaakt dat er iets heftigs ging gebeuren.
Maar dat hij niet snapte wat.

Faks9x1.jpg


We konden het maar geen plekje geven en uiteindelijk hebben we bij Petra, mijn Reiki"lerares" een reading afgesproken.
Daarbij vertelde ze dat Elmo het op het moment van overgaan heel gek vond dat wij niet meegingen.
Hij ging altijd mee met alles.
Naar de boot, naar de camping, even boodchappen doen, hij ging altijd mee.
En nu gingen wij niet met hem mee.
Hij was niet bang, maar wel verbaasd.

Ik vroeg of Bowie hem begeleid had.
Elmo had gezegd: "Bowie ligt naast me".
Petra vroeg of ze naast elkaar begraven lagen, maar dat was niet zo aangezien ze gecremeerd zijn.
Dan snapte Petra het ook niet.

De telefoon stond op de luidspreker.
Dus mijn zoon luisterde ook mee en begon op dat moment vreselijk te huilen.
Toen bleek dat hij de avond dat Elmo gestorven was hij in zijn bed gelegen had en het gevoel had gehad dat Bowie links van hem lag en Elmo rechts....
Ook hiervan mag je denken wat je wilt.

Ik vroeg waarom Elmo toch altijd zo veel verantwoordelijkheid voor ons gevoeld had en altijd maar bij ons wilde zijn.
Het antwoord was dat "Het vrouwtje onzeker was en steun nodig had. En dat we niet moesten denken dat dat nu ophield."
De momenten dat wij heel sterk aan hem zouden denken of het gevoel zouden hebben dat hij bij ons was zou een moment zijn dat hij bij ons was.

Een paar maanden geleden was het een jaar geleden dat Elmo ons verliet en moesten we uiteraard heel sterk aan hem denken.
Mijn luie stoel staat tegen de vensterbank waar een papyrusplant op staat.
Eén van de stengels van die plant hangt de kamer in.
Terwijl ik ernaar keek draaide de kelk met blaadjes langzaam heen en weer om zijn as...
Ga uw gang: denk maar weer wat u wilt.

Ooit maakte ik in het bos een mooie schaduwfoto van Elmo en mij.
Omdat ik nog één keer met hem naar het bos wilde, al was hij er lijfelijk niet bij, maakte ik op dezelfde plek nog een keer zo'n foto.

zaRegjZ.jpg

Bemerk hoe zelfs de schaduw minder krachtig is... :(
 
Laatst bewerkt:
Wat een prachtig, ontroerend verhaal, Guppeman. Ik denk dat dieren ook een "zielsleven" hebben, als je dat zo kunt noemen. In de huidige, mechanistische visie op het leven kan alles wetenschappelijk verklaard worden, maar dit soort zaken horen nog steeds bij het "mysterie van het leven". Ik geloof zelf dat ook dieren nog contact kunnen hebben met degene waar ze van hielden.

En wat is dat... ziel? Ik moest destijds mij merrie Wiske af laten maken, en ben zelf met haar naar het slachthuis gegaan. Ze liep vol vertrouwen met me mee, en is in mijn handen gestorven. Op de een of andere manier zag ik, dat datgene wat Wiske maakte wie ze was, in een fractie van een seconde verdween. Heel apart, daarna was het alleen maar een dood paard, een stuk vlees. Wiske zelf was weg, die leeft voort in mijn herinneringen aan haar.

Maar Leo, een Mueller amazonepapegaai die een poos bij me logeerde en plotseling overleed, heb ik nog lang in mijn buurt gevoeld...
 
Laatst bewerkt:
Ja, daar ben ik (nu) ook van overtuigd.

Ik vergat het te vermelden in mijn verhaal, maar tijdens de reading had Elmo gevraagd of zijn broer ook wist dat hij dood was.
Ik heb het het vrouwtje van Guus voor de zekerheid maar gemaild.
Met het verzoek het aan Guus te vertellen.
Op deze mail heb ik geen reactie meer ontvangen.
 
Heel veel mensen snappen dit soort dingen niet, of vinden het eng of zo. Dus het is niet vreemd als iemand niet reageert op zo'n mail.

Als er hier een dier doodging liet ik de anderen ook afscheid nemen. Alleen met Quick en Tigger heb ik dat niet gedaan. Had ik eigenlijk net zo goed aan de andere kant van het glas kunnen laten zien, bedenk ik, nu ik " Het geheime Leven van Vissen" heb gelezen. Als ik Tigger buiten de bak behandelde waren de andere vissen vol belangstelling heen en weer aan het zwemmen. En toen ze een te hoge dosis zout had gehad en ik baantjes met haar trok in de bak, namen de andere vissen het van me over, en zwommen samen met haar tot ze weer zelfstandig zwom.
 
Tijdens de wandeling vertelde ik die mevrouw van dat Elmo verteld had dat hij zijn broer miste, dat hij over een dal keek en dat ik die foto later vond.
Daar stond ze helemaal open voor en geloofde ook meteen dat Guus en Elmo broers waren.

Daarom verbaasde het me dat ik geen antwoord kreeg.

Ik denk zeker ook dat vissen karakters hebben.
Ik had hier een groepje rouwtetra's.
Eén vrouwtje viel duidelijk niet in het pulletje bij de rest.
Zodra ze uit haar hoekje kwam werd ze gelijk weer teruggejaagd.
Ik berichtte daar al eens over op dit forum.
Gelukkig hebben wij hier wél een goede aquariumboer en ik kon de vis zo omruilen.

De vis had daar geen enkele last in de bak, en de vis die ik meegekregen had werd gelijk opgenomen in de groep.
 
Guppeman zei:
Goed beschouwd: als je écht van dieren houdt heb je ze niet.
Klik om te vergroten...
Ben ik niet mee eens. We kijken teveel naar dieren vanuit een menselijk oogpunt. Als je ooit een betta hebt gehouden zul je het wel eens gehoord "Oh, hij is zo eenzaam, koop eens een vriendje voor hem". Degene weet niets van bettas maar voor zijn of haar gevoel is de vis eenzaam omdat hij of zij dat ook zou zijn in een soortgelijke situatie.
In dit geval weten we allemaal dat het onzin is, maar toch wordt dit bij andere dieren alsnog gedaan. Een vis in een aquarium leidt een luxe leven. Ze krijgen dagelijks voer zonder daar zelf achterna te hoeven gaan, ze weten dat er geen roofdieren in de buurt zijn en ze hebben een veel grotere overlevingskans dan in het wild. Dat ze geen heel rivier tot hun beschikking hebben maakt hen helemaal niks uit. Wilde dieren verplaatsen zich om 3 redenen: om eten te zoeken, om zich voort te planten en om warm te blijven. Als we in een aquarium, terrarium of kooi aan die 3 voorwaarden kunnen voldoen zal het dier echt geen kilometers aan ruimte nodig hebben.
Natuurlijk moet een dier zich kunnen bewegen om fit te blijven maar dat kan in een aquarium of kooi prima.
 
MaestroCygni zei:
Ben ik niet mee eens. We kijken teveel naar dieren vanuit een menselijk oogpunt. Als je ooit een betta hebt gehouden zul je het wel eens gehoord "Oh, hij is zo eenzaam, koop eens een vriendje voor hem". Degene weet niets van bettas maar voor zijn of haar gevoel is de vis eenzaam omdat hij of zij dat ook zou zijn in een soortgelijke situatie.
In dit geval weten we allemaal dat het onzin is, maar toch wordt dit bij andere dieren alsnog gedaan. Een vis in een aquarium leidt een luxe leven. Ze krijgen dagelijks voer zonder daar zelf achterna te hoeven gaan, ze weten dat er geen roofdieren in de buurt zijn en ze hebben een veel grotere overlevingskans dan in het wild. Dat ze geen heel rivier tot hun beschikking hebben maakt hen helemaal niks uit. Wilde dieren verplaatsen zich om 3 redenen: om eten te zoeken, om zich voort te planten en om warm te blijven. Als we in een aquarium, terrarium of kooi aan die 3 voorwaarden kunnen voldoen zal het dier echt geen kilometers aan ruimte nodig hebben.
Natuurlijk moet een dier zich kunnen bewegen om fit te blijven maar dat kan in een aquarium of kooi prima.
Klik om te vergroten...
Net een waargebeurd boek uitgelezen over verweesde leeuwenwelpjes opgevoed door mensen. Een leeuw word in het wild max 12 jaar, in gevangenschap 25 jaar, is het dier dan beter af omdatie 10 jaar langer leeft? hij heeft nooit enig besef gehad van jagen en concurentiestrijd en dergelijke, wat is een meerwaarde om een verweesde leeuwenwelp op te voeden alstie niet terug gezet kan worden in het wild omdatie vermenselijkt is.
 
Guppeman zei:
Waarom hebben mensen die behoefte om een huisdier te hebben, eigenlijk?
Goed beschouwd: als je écht van dieren houdt heb je ze niet.

Hoe goed verzorgd ook: onze vissen hebben sowieso meer ruimte in de natuur, om maar wat te noemen.
Een cavia in een hokje die, als hij geluk heeft, een meter tot zijn beschikking heeft om heen en weer te lopen en met nóg meer geluk een maatje in het hok.

Paarden die soms letterlijk gek worden van eenzaamheid omdat ze de enige in de wei zijn.

Ik heb eens gelezen dat een huisdier gemiddeld 3 minuten onverdeelde aandacht per dag krijgt.
(Gemiddeld. Bij ons is dat uiteraard veel meer)

Makes you toch een beetje think.
Klik om te vergroten...
MaestroCygni zei:
Ben ik niet mee eens. We kijken teveel naar dieren vanuit een menselijk oogpunt. Als je ooit een betta hebt gehouden zul je het wel eens gehoord "Oh, hij is zo eenzaam, koop eens een vriendje voor hem". Degene weet niets van bettas maar voor zijn of haar gevoel is de vis eenzaam omdat hij of zij dat ook zou zijn in een soortgelijke situatie.
In dit geval weten we allemaal dat het onzin is, maar toch wordt dit bij andere dieren alsnog gedaan. Een vis in een aquarium leidt een luxe leven. Ze krijgen dagelijks voer zonder daar zelf achterna te hoeven gaan, ze weten dat er geen roofdieren in de buurt zijn en ze hebben een veel grotere overlevingskans dan in het wild. Dat ze geen heel rivier tot hun beschikking hebben maakt hen helemaal niks uit. Wilde dieren verplaatsen zich om 3 redenen: om eten te zoeken, om zich voort te planten en om warm te blijven. Als we in een aquarium, terrarium of kooi aan die 3 voorwaarden kunnen voldoen zal het dier echt geen kilometers aan ruimte nodig hebben.
Natuurlijk moet een dier zich kunnen bewegen om fit te blijven maar dat kan in een aquarium of kooi prima.
Klik om te vergroten...
Dat is ook wel weer een interessant gezichtspunt, en eigenlijk hebben beide leden hierboven gelijk. Als je echt van dieren houdt heb je ze niet, maar dat geldt dan voor de soorten die in het wild horen te leven. Zoals die oude papegaai van mij, dier ergens uit het oerwoud kwam en verscheept is (slechts 1 op de 10 overleeft), of wildvang vissen, waarvan de natuurlijke omgeving niet totaal vernietigd is. Of doorgekweekte vissen, en ja, ook sluierstaarten horen daarbij. Aan de andere kant blijven soorten ook behouden als er mee gefokt/gekweekt wordt, en kunnen visjes uit de handel toch een heel prettig leven leiden in gevangenschap. Of de geadopteerde ex-wildvangdieren natuurlijk.

Het niet rekening houden met natuurlijk gedrag van dieren leidt tot frustratie, eenzaamheid en stress bij dieren, zoals dat eenzame paard in de wei, of katten die geen familie van elkaar zijn en gedwongen in een groep op een flatje leven, of de cavia zonder schuilmogelijkheden, de betta in een groep etc. Gebrek an kennis en onwetendheid leiden tot veel ellende.

Volgens mijn man is het houden van huisdieren op de schaal waarop wij dat doen, iets typisch Nederlands. Toen hij 45 jaar geleden voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette, was het eerste wat hem opviel een enorm reclamebord met de slogan " Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas." Dat had hij nog nergens gezien, ook niet in Frankrijk, Engeland of later in Amerika.
 
Nicolientje-W zei:
Net een waargebeurd boek uitgelezen over verweesde leeuwenwelpjes opgevoed door mensen. Een leeuw word in het wild max 12 jaar, in gevangenschap 25 jaar, is het dier dan beter af omdatie 10 jaar langer leeft? hij heeft nooit enig besef gehad van jagen en concurentiestrijd en dergelijke, wat is een meerwaarde om een verweesde leeuwenwelp op te voeden alstie niet terug gezet kan worden in het wild omdatie vermenselijkt is.
Klik om te vergroten...
Ik moet hierbij erg denken aan de documentaire "Tiger King", zo veel van die grote katten die totaal vervreemd opgroeien, alleen omdat de mens zo graag een leeuw, tijger op lijger wil aaien.

Er zijn natuurlijk ook projecten waarbij dieren getraind worden om in het wild te overleven. Maar helaas wordt de oorspronkelijke leefomgeving (bijvoorbeeld die van de orang oetan in Borneo) door de mens vernietigd.
 
Giebeltje zei:
Dat is ook wel weer een interessant gezichtspunt, en eigenlijk hebben beide leden hierboven gelijk. Als je echt van dieren houdt heb je ze niet, maar dat geldt dan voor de soorten die in het wild horen te leven. Zoals die oude papegaai van mij, dier ergens uit het oerwoud kwam en verscheept is (slechts 1 op de 10 overleeft), of wildvang vissen, waarvan de natuurlijke omgeving niet totaal vernietigd is. Of doorgekweekte vissen, en ja, ook sluierstaarten horen daarbij. Aan de andere kant blijven soorten ook behouden als er mee gefokt/gekweekt wordt, en kunnen visjes uit de handel toch een heel prettig leven leiden in gevangenschap. Of de geadopteerde ex-wildvangdieren natuurlijk.

Het niet rekening houden met natuurlijk gedrag van dieren leidt tot frustratie, eenzaamheid en stress bij dieren, zoals dat eenzame paard in de wei, of katten die geen familie van elkaar zijn en gedwongen in een groep op een flatje leven, of de cavia zonder schuilmogelijkheden, de betta in een groep etc. Gebrek an kennis en onwetendheid leiden tot veel ellende.

Volgens mijn man is het houden van huisdieren op de schaal waarop wij dat doen, iets typisch Nederlands. Toen hij 45 jaar geleden voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette, was het eerste wat hem opviel een enorm reclamebord met de slogan " Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas." Dat had hij nog nergens gezien, ook niet in Frankrijk, Engeland of later in Amerika.
Klik om te vergroten...
Het is puur eigen belang om een dier in huis/weiland/kooi te nemen, hetzij om een goed gevoel er aan over te houden "kijk mij goed bezig zijn want ik heb een verlaten hond gered (en uiteraard dat breed uitmeten op alle social media)" Hetzij uit eenzaamheid en het gebrek aan aandacht liefde en dat dan vinden bij dieren. Hetzij een overload aan zorggevoelens hebben en dat ergens in willen steken. en zo zijn er nog een heel riedeltje redenen te verzinnen waarom mensen dieren houden, maar allemaal komen ze op hetzelfde neer: eigen belang om een goed gevoel te hebben.
 
Nicolientje-W zei:
Net een waargebeurd boek uitgelezen over verweesde leeuwenwelpjes opgevoed door mensen. Een leeuw word in het wild max 12 jaar, in gevangenschap 25 jaar, is het dier dan beter af omdatie 10 jaar langer leeft? hij heeft nooit enig besef gehad van jagen en concurentiestrijd en dergelijke, wat is een meerwaarde om een verweesde leeuwenwelp op te voeden alstie niet terug gezet kan worden in het wild omdatie vermenselijkt is.
Klik om te vergroten...
Ik vraag mij daarentegen af: Waarom zou zijn leven het alleen waard zijn als hij terug kan worden gezet? Dat is precies wat ik bedoel. Als dat dier in gevangenschap een beter leven kan hebben, waarom niet? Omdat jij als mens denk dat jij zelf niet opgesloten zou willen zijn? Dat is normaal. Maar dat jij dat denkt betekent niet dat de leeuw er ook zo over denkt. De leeuw denkt juist "ik krijg eten, heb geen concurrentie, ik kan lekker in de zon zitten en niks doen, heerlijk toch?".
 
MaestroCygni zei:
Dat ze geen heel rivier tot hun beschikking hebben maakt hen helemaal niks uit. Wilde dieren verplaatsen zich om 3 redenen: om eten te zoeken, om zich voort te planten en om warm te blijven.
Klik om te vergroten...
Dat is nou precies de vraag. Maakt het ze echt niets uit? Misschien is een kwalitatief korter leven vol avonturen wel beter dan wat langer heel saai leven.
We kunnen wel heel makkelijk stellen dat we te snel aan antropomorfisme doen richting dieren, maar wie weet nou echt hoe dieren dingen beleven? Ik durf het niet zo stellig te zeggen hoor, ondanks dat ik me best wel verdiept heb in diergedrag.

Misschien is het voor ons mensen wel makkelijker om te leven met onszelf door te zeggen dat we antropomorfisme moeten vermijden. Immers heel veel dieren worden door ons gebruikt; huisdieren voor gezelschap voor ons, de veehouderij voor onze voedselvoorziening. Vissen uit andere werelddelen voor onze hobby.

Ik geef het toe: ik maak me schuldig alle bovenstaande voorbeelden.

Weer stof om over na te denken 😁👍🏻
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Terug
Bovenaan