Beste Antje (en in verlengde ook Edwin),
Dapper dat je dit zo schrijft, maar ik ga daar dan net als jullie met gestrekt been in. Ik heb overigens niets, tegen jullie beide. Laten we dat even voorop stellen. Hier gaan we:
Hoi,
Ik heb PDD-NOS. Ik heb MCDD. Een ernstige vorm van ADHD. Mijn impulscontrol laat zeer te wensen over (heeey, kijk mij hier bijvoorbeeld typen!). Ik ben een enorme betwetenr (hè jongens? XD), heb het door de psychiaters veelvuldig geteste IQ om het betweterige te onderbouwen (en dat heb ik als puber ook veelvuldig gedaan) om maar niet te spreken van de dingen die ik gezien, gedaan en meegemaakt heb die mij meerdere vormen van PTSS gegeven hebben. Er zijn zoveel dingen die mij triggeren in een paniek- of woedeaanval dat ik ze niet eens op ga schrijven (plus, ik ken mensen die ik geen amo wil geven). Ik heb meerdere opleidingen op het hoogste niveau gedaan, twee vingers in de neus. Ik dacht echt dat mensen op mij zaten te wachten, de wonder van de goden, de zegening op aarde, de slimste mens die alles op kon lossen! Jaren van veren in je kont geprikt krijgen op school over hoe slim en knap en geweldig je wel niet bent... En wat blijkt: Ze kunnen prima zonder mij. Sterker nog: Mensen HATEN mensen die alles beter weten en dat ook laten blijken. Zonder uitzondering.
Kortom: Het leven is voor mij ook geen sinicure.
- En toch heb ik vrienden. Het zijn er niet veel, maar als ik ze nodig heb zijn ze er voor me en ik zou voor hen door het vuur gaan. Letterlijk. Ik heb kennissen met wie ik af kan spreken die het leuk vinden om eens in de zoveel tijd in mijn buurt te zijn, te sparren, en van mijn kennis gebruik te maken. Allemaal prima.
- En toch kan ik mij handhaven in de maatschappij. Ik heb een goede baan, mijn collega's laten geen moment onbenut om te vertellen hoe geweldig ze me vinden (neem ik met een korrel zout, want ik kan behoorlijk onaardig zijn als iemand mij lastigvalt op een onhandig moment en het is belangrijk met 2 voeten op de grond te blijven als je buiten bent), ik heb af en toe ruzie op straat, maar wie niet tegenwoordig? Iedereen heeft na Covid een korter lontje, om maar niet te spreken van de "jeugd van tegenwoordig" die denkt dat alles wat van jou is, eigenlijk van hun is. Sommige mensen zijn "jouw bloedgroep" en sommige mensen kan je niet luchten of zien. Het is het leven.
Je ziet me misschien zelden posten (onderdeel van mijn "praten is zilver, zwijgen is goud", of zoals mam dat dan zei "als je niks aardigs te zeggen hebt mot je je muil houden" aanpak), ik ben ook veel actiever in forums waar ik daadwerkelijk wat te melden heb en ook daar heb ik eigenlijk zelden tot nooit problemen. Mensen die ik niet leuk vind negeer ik. Want ik pas mij aan. Ik probeer iemand aardig te benaderen, want met honing vang je veel meer vliegen dan met azijn. Met vragen en vriendelijk advies kom je veel verder dan proberen aan te tonen dat je alles beter weet. Ik probeer geen betweter te zijn en mijn kami, VOORAL uit de buurt te blijven van als een betweterige nasale trut te klinken. Ik pest geen mensen, want ik weet zelf hoe het is om jarenlang relentless getreiterd te worden, tot ik geen andere uitweg meer zag dan er maar gewoon op te slaan, iets wat ik daarna ook nooit meer gedaan heb, tenzij uit zelfverdediging. Ik sla blijkbaar hard genoeg voor mensen om in 1 keer genezen te zijn van hun gedrag.
Want! En hier komt het: door de jaren heen heb ik geleerd dat betweterigheid een tijd en plaats heeft. Zoals bij BHV. Dan zijn mensen ineens heel blij dat je weet hoe je een jas moet doven, of een noodverband aan moet leggen. Dat ervaring je geen meester maakt, je niet het recht geeft om iedereen van tafel te vegen met je zelfopgelegde superioriteit en dat je altijd nog iets te leren hebt. Dat "het bij het juiste eind hebben" je geen heimachine geeft om iemand volledig de grond in te stampen en dat je af en toe uit moet kijken hoe je dingen schrijft. Mijn houvast? Als ik het teruglees, zou ik het fijn vinden als iemand dat tegen mij schrijft of zou ik boos worden? In dit geval zou ik waarschijnlijk janken, want de waarheid doet pijn, maar ik kan dan ook heel slecht tegen mensen die naar anderen wijzen: Het is JOUW schuld dat je geen vrienden met mij wilt zijn. Het is JOUW schuld dat je jezelf aan mij ergert. JIJ moet medelijden met mij hebben want ik -boehoe- mankeer nou eenmaal wat. Beperkingen geven je niet het recht je als een hork te gedragen. Niet in het echte leven, én niet online. Jezelf kun je thuis zijn, buiten (en ja, het www telt ook als "buiten", ondanks dat je lekker met je kont op de bank zit) zal je jezelf aan moeten passen, dat is nou eenmaal wat een maatschappij van je verlangt en hoe je meekomt met de stroom. Je kunt tegen de stroom invechten, maar je bent nog steeds geen zalm of forel en je zult nooit komen waar je wilt zijn. En anders lekker zonder internet op een hutje op de hei gaan zitten, dan kan je precies zijn wie je wilt zijn zonder dat iemand daar last van ervaart.
Mijn ex was ook een "alles ligt aan jou" persoon. Helaas voor hem is hij niet de eerste, en waarschijnlijk ook niet de laatste egocentrische eikel die ik tegen ga komen, maar het geeft je wel een goed voorbeeld: Hij komt ook niet echt veel verder in zijn leven, en dat komt omdat hij geen, 0,0, absoluut nooit zelfreflectie heeft. Zijn gedrag doet er niet toe, mensen reageren niet op hem, mensen zijn "zomaar" onaardig. Mensen laten hem "zomaar" links liggen. Want hij is toch een geweldige gozert? Nee. Dat is hij niet. Het is een wisselwerking. Hij doet iets dat anderen triggert. Anderen wijzen hem daarop. Hij gaat gewoon op dezelde voet door "want hij moet toch zichzelf kunnen zijn" en vindt het dan vreemd dat mensen hem de rug toekeren. De mensen die hij vrienden noemt laten hem net zo snel en hard vallen als ze erachter komen dat ze geen profijt van hem hebben. Ze nodigen hem liever niet uit als ze het kunnen voorkomen en vaak genoeg zat hij weer te zeuren dat "ze hem buitengesloten hadden". En het was nooit hijzelf, het was altijd de knappe vriendelijke sociale jongen "die iedereen tegen hem opzette". Of zoals ik het zag: Als "jezelf" een excessief egocentrische, narcistische, "de wereld draait om mij en ik ben superieur aan iedereen" persoon is... Als werkelijk bijna niemand je aardig vindt, zou dat misschien een trigger kunnen zijn eens naar jezelf te kijken? Voor hem niet. Wees niet als hem.
Newsflash! Ik ben erachter gekomen dat 80% van de mensen op dit forum het een en ander mankeert. Ik werk op vrijwillige basis met ernstig gehandicapten. Die mensen zijn verre van "perfect" maar hebben onderling goede vriendschappen, en ik durf te zeggen dat ik mijzelf ook als hun vriendin mag rekenen. En af en toe strijken we elkaar hier op het forum, en in het echte leven tegen de haren in. De ruzies die ik gehad heb met mijn vrienden... oef... En af en toe blazen we eens boos naar elkaar. En dan nemen we een afkoelperiode en zeggen we "sorry" tegen elkaar. En dan praten we over wat we precies fout gedaan hebben. En dat nemen we mee in de toekomst, zodat we daar niet nog een keer over in een bitchfight belanden. Dat het niet nog een keer gebeurt.
En dat zie ik hier nooit. De sorry. De regressie van gedrag, het oplossen van conflicten. Forumbeheer zegt "iedereen mag zichzelf zijn" (heel fijn en inclusive allemaal, maar geen oplossing), leden zeggen "maar dit kan toch niet?!", al dan niet over zichzelf, of omdat ze zich zorgen maken dat bepaald gedrag reflecteert op het forum en het zorgt dat mensen niet terugkomen omdat ze zich onaardig behandeld voelen. Er zijn twee kampen ontstaan en het komt de sfeer niet ten goede.
Moraal van het verhaal: Kijk eens naar jezelf. Hang niet zo het slachtoffer uit. Ga met mensen in gesprek wat je kunt verbeteren, en wat zij kunnen verbeteren (zonder, in kami's naam, de neuzerige betweter te worden), ipv loopgraven te bouwen en een stille oorlog te beginnen. Groei, in jezelf en in je leven.
En om af te sluiten een mooie quote van mijn begeleider:
Je bent niet je beperking, je laat je beperken.
Oh, en nogmaals, ik heb dus echt niets tegen jou persoonlijk Antje (of Edwin). Het kan me letterlijk geen een meter interesseren waar je precies aan "lijdt" of wat jij vindt dat je het recht geeft onaardig te zijn. Ik heb gewoon iets tegen de manier waarop je naar anderen wijst om je problemen te verklaren, terwijl ik meerdere dingen voorbij heb zien komen waarvan ik denk "mijn ziel, waarom schrijft iemand zoiets?!". Als je dát 5 keer nagelezen hebt en nog vindt dat thet acceptabel is, moet je misschien even een psycholoog opzoeken of iets die je ermee kan helpen. Of vraag mensen voor de grap gewoon eens wat ze nou zo triggert aan jou. Misschien leer je er nog iets van.
. Zoals Iemand die over twee dagen jarig is ooit heel mooi zei: ‘Laat hij die zelf nooit zondigt, de eerste steen maar gooien!’
.
