Topicstarter
Topicstarter
Avond Albert en je bent nu wel veel inkt kwijt met al die extra posten
Goede Dag Topic
- Onderwerp starter jessicapilon
- Startdatum
- Status
Nicolientje-W
Well-known member
Avond folks, hier vanmiddag even 2 muurtjes gesausd dus ik mag weer tevreden zijn 
Giebeltje
Well-known member
Goedenavond!
Een goedenavond.
Topicstarter
Topicstarter
Avond binnenkomers.
Bah, wat een roteinde van wat een leuk weekend had moeten worden...
Als je nog een mooie tuin hebt waar een grote konijnveilige ren in kan, of binnen ruimte hebt voor een prachtig diertje en een vriendje (en je huis knaag proof is): Daria (Dahlia voor het asiel) komt binnenkort weer beschikbaar in Amersfoort bij Knaag & Co. Het is een kruising Pooltje/Hollander van 1,5 kilo. Er zitten genoeg mannetjes in het asiel die een match zouden kunnen zijn met haar als ik zo snel op de site kijk. Het beste zou een zachtaardig ventje zijn dat zich niet zo druk maakt wie de baas is. Makoto is nou eenmaal gewoon een extreem lastig konijn tegenover andere konijnen. Op de een of andere manier kies ik altijd het soort mannetjes uit dat zich bindt aan de mens en één vrouwtje en daarna geen enkel konijn meer accepteert. Maximus was dikke mik met mam haar Balou en heeft daarna nooit meer naar een ander konijn willen kijken (tot een ban bij asiels aan toe), en Makoto heeft nu hetzelfde met Meiyo. Hij is al 9 en ik wil het niet pushen dat hij nog een vriendinnetje "moet". We zien wel waar de weg ons brengt. Maar Daria is een schatje en ze verdient zoveel beter. Ze houdt van knuffels (zolang ze met 4 pootjes op de grond staat) en inmiddels heeft ze geleerd dat oppakken niet zo vreselijk is (als ze naderhand een snoepje krijgt). Ze reageert op haar naam, ze is geen moeilijke eter (en daarmee bedoel ik dat ze niet zeurt over het soort hooi dat ze krijgt, de groenten die ze eet of het fruit dat ze toegestopt krijgt, alles is fijn! en dan raakt ze ook nog eens NIET aan de diaree als je haar van de een op de andere dag een schaal groenten geeft), ze is superslim (houdt van puzzels) en avontuurlijk (ze draait haar poot niet om voor nieuwe dingen in haar ruimte). Ze laat zich goed kalmeren als ze iets eng vindt (je roept haar en ze komt naar je toe voor steun). Ze houdt van graven en holen bouwen (vandaar mijn idee dat ze het beste af zou zijn in een tuin in een konijnveilige ren vanaf de lente) en kan intens genieten om eventjes bij je te komen zitten en wat uit je hand te eten en geaaid te worden. Je wordt dan al snel beloond met zoomies, binkies en een hoop knarsetanden. Ik ben zelfs gewassen geweest! Dat is een enorme eer voor een mens.
Ach, het gaat tenminste lekker met de goudvissen en Makoto. Híj heeft nergens last van. Zijn vrouwen dan toch veel emotioneler?
Als je nog een mooie tuin hebt waar een grote konijnveilige ren in kan, of binnen ruimte hebt voor een prachtig diertje en een vriendje (en je huis knaag proof is): Daria (Dahlia voor het asiel) komt binnenkort weer beschikbaar in Amersfoort bij Knaag & Co. Het is een kruising Pooltje/Hollander van 1,5 kilo. Er zitten genoeg mannetjes in het asiel die een match zouden kunnen zijn met haar als ik zo snel op de site kijk. Het beste zou een zachtaardig ventje zijn dat zich niet zo druk maakt wie de baas is. Makoto is nou eenmaal gewoon een extreem lastig konijn tegenover andere konijnen. Op de een of andere manier kies ik altijd het soort mannetjes uit dat zich bindt aan de mens en één vrouwtje en daarna geen enkel konijn meer accepteert. Maximus was dikke mik met mam haar Balou en heeft daarna nooit meer naar een ander konijn willen kijken (tot een ban bij asiels aan toe), en Makoto heeft nu hetzelfde met Meiyo. Hij is al 9 en ik wil het niet pushen dat hij nog een vriendinnetje "moet". We zien wel waar de weg ons brengt. Maar Daria is een schatje en ze verdient zoveel beter. Ze houdt van knuffels (zolang ze met 4 pootjes op de grond staat) en inmiddels heeft ze geleerd dat oppakken niet zo vreselijk is (als ze naderhand een snoepje krijgt). Ze reageert op haar naam, ze is geen moeilijke eter (en daarmee bedoel ik dat ze niet zeurt over het soort hooi dat ze krijgt, de groenten die ze eet of het fruit dat ze toegestopt krijgt, alles is fijn! en dan raakt ze ook nog eens NIET aan de diaree als je haar van de een op de andere dag een schaal groenten geeft), ze is superslim (houdt van puzzels) en avontuurlijk (ze draait haar poot niet om voor nieuwe dingen in haar ruimte). Ze laat zich goed kalmeren als ze iets eng vindt (je roept haar en ze komt naar je toe voor steun). Ze houdt van graven en holen bouwen (vandaar mijn idee dat ze het beste af zou zijn in een tuin in een konijnveilige ren vanaf de lente) en kan intens genieten om eventjes bij je te komen zitten en wat uit je hand te eten en geaaid te worden. Je wordt dan al snel beloond met zoomies, binkies en een hoop knarsetanden. Ik ben zelfs gewassen geweest! Dat is een enorme eer voor een mens.
En dan dat moment dat je denkt "goh, het gaat niet meer zo lekker tussen de konijntjes, ik breng ze voor een weekje naar mam, dat is neutraal terrein, komt mooi uit want Fantasy Fest is er" en je na 3 dagen al moet concluderen dat het echt ineens kapot is. Hij kijkt de hele dag niet naar d'r om, dagenlang, gaat zo ver mogelijk bij haar vandaan liggen (zo'n 12 meter) en dan komt dat moment dat mam toevallig langs de ren loopt waar Daria zich in verschanst heeft sinds ze binnen is, Daria denkt dat ze een aai krijgt en Makoto er met de bek open vol bovenop klapt om haar te waarschuwen dat ze de ren niet uit mag. Zo recht op haar wang, bijna in haar oog, omdat ze met 2 pootjes door het hekje durfde te komen. Oma is van hem. Hij is zo mogelijk nog bezitteriger over mijn moeder dan over mij. Dat moment dat je van geluk mag spreken dat hij geen voortanden meer heeft, omdat het anders een bloedbad zou zijn en een retourtje dierenarts (in het weekend, auw).
Je staat even met je mond vol tanden (ja, jij wel, hij heeft ze niet meer en zij kan ze uit het kleed pulken van de impact), spreekt hem dan boos toe. Dat doe je niet! Dat is onaardig! Waarom?! Ze kwam alleen maar voor een aai over haar bol om haar eenzame bestaan wat te doorbreken, omdat jíj, als haar man, haar negeert. Maar het wordt van kwaad tot erger. Als ze vraagt om wat liefde (haar kopje neerleggen voor een likje) gaat hij gewoon bovenop haar staan. Hij is toevallig onderweg naar een bakje met kruiden (haar bakje met kruiden, omdat ze niet bij die van hun allebei mag komen) dat verderop staat en ze ligt gewoonweg in de weg op dat moment. Het lijkt wel alsof hij een moment pauzeert terwijl zijn grote achterpoot haar kleine kopje tegen de grond drukt. Ze kijkt hem beduusd na en in plaats daarvan geef ik haar maar een aai over haar kleine bolletje. Ze probeert het nog eens, maar hij duwt haar simpelweg weg. Als híj aandacht wilt dan duwt hij haar net zo lang rond tot ze hem van pure wanhoop likt, ook al wil ze eigenlijk duidelijk helemaal niet. Zij wil ook wat tlc, maar ze mag van geluk spreken als hij het 3 seconden volhoudt om haar neus te likken. #MeToo bestaat niet in de konijnenwereld. Horkerige mannen dus wel. Als ze even later van het matje voor de ren probeert te komen - ze kan hem op dat moment niet zien zitten naast de stoel van oma - rent hij boos naar haar toe en jaagt haar terug naar binnen. Als je haar zelf optilt en halverwege de kamer zet - met het idee dat er misschien een trigger in zit van het matje voor de ren of dat ze het laminaat eng vindt - rent ze zo snel mogelijk terug... De ren is toch wel een stuk veiliger blijkbaar. Zelfs haar op het kleed naast Makoto zetten resulteert in een beeline terug naar de ren aan de andere kant van het huis. Makoto optillen en het opnieuw proberen - misschien is ze gewoon bang van hem?- werkt ook niet. Ze heeft 3 dagen met haar ziel onder haar pootjes op 1 plek in de ren zitten wachten tot we weer naar huis zouden gaan. Geen binkies, geen flops, alleen maar schuchtere broodjes met oortjes er volcontinue op, tussen de waterfontein en de plasbak ingepropt. Deken in de rug, deken over het hoofd, plastic aan weerszijden.
Pogingen om toenadering te zoeken van haar kant, 's nachts als de deur van de ren dicht is en Makoto nergens heen kan, lopen op een ongemakkelijke situatie uit. Ze mag groenten eten omdat oma Makoto op zijn plaats zet dat het bord niet van hem is. En het bord is te groot om te bewaken. Ze mag niet bij hem op de plasbak zitten, en als hij water wil drinken moet ze ruim wijken. Daar zit ze dan. Moederziel alleen, alleen goed voor aandacht wanneer het hém uitkomt. Hij stapt op haar af, geeft haar 3 likjes en propt vervolgens zijn hoofd onder haar. Ze mag tegen hem aanliggen voor 5 minuten, dan heeft hij het wel weer gezien. Uit wat pure wanhoop lijkt keutelt ze de hele kooi vol met sterk ruikende keutels, en plast ze op plekken waar het goed te ruiken is: Overal waar er vooral geen schaafsel ligt dat het opzuigt, terwijl ze thuis zo zindelijk is. De ren is van haar! Hij heeft er niets mee. Iets wat me thuis ook al op begon te vallen, maar dan kon ze nog naar mij komen voor wat aandacht, en ik wist haar genoeg te sterken in haar claim op de ruimte dat ze het markeren liet zitten. Hij weet ook heel goed dat ik hem corrigeer als hij bezitterig gaat lopen doen. Als hier in huis al iets van iemand is, is het van mij! Nu blokkeert hij zelfs haar pogingen naar ons toe te komen. Vaak met minuscule lichaamstaal. Een blik. Het innemen van een positie. Een lichaamshouding. Je ziet haar inkrimpen. Je wilt hem waarschuwen, maar hij zit daar maar te zitten. Eigenlijk doet hij niets fout en kan je hem nergens op aanspreken, zij voelt zich geintimideerd. Zij láát zich intimideren. Terug naar haar veilige hoek in haar ren die naar haar ruikt. Moet ik haar dat een week lang aandoen om te kijken of het aan mijn huis ligt? Een lullige conclusie dringt zich op: ze is niet 'konijn' genoeg om de strijd met hem aan te gaan voor de leiderschap over de traditionele matriarchie die konijnenrelaties zijn zoals Meiyo. Hoewel Meiyo net zo groot was als Daria was ze toch wel een stuk pittiger. Ze beet Makoto gewoon terug als hij een te grote mond kreeg. Mij overigens ook. Ze joeg hem af en toe het halve huis door om duidelijk te maken dat zíj de bontbroek aanhad in huis... Poogde ze met mij overigens ook. En die blik van Meiyo als ze het ergens niet mee eens was: Geloof me als ik zeg dat konijntjes een dodelijke blik kunnen hebben. Een stinkeye. Daria is te zachtaardig. Geen slechte eigenschap an sich, maar Makoto heeft het nu eigenpotig omgebogen in een patriarchie, en een nare controlerende. Iedere dag dat ze niet van zich afbijt en hem zijn gang laat gaan perkt hij haar meer in. Soms zijn het net mensen. Wachten we af tot ze het niet meer trekt en hem te pakken neemt? Wat als ze dat niet doet en straks letterlijk geen poot meer mag verzetten?
En dan komt dat moeilijke moment dat je het asiel op moet bellen dat ze terugkomt. Dat je echt alles geprobeerd hebt om het te laten werken, maar het echt niet gaat. Dat je hart breekt als je haar zo ziet. In plaats van twee kleffe konijntjes die over hun lange oren verliefd zijn op elkaar, elkaar meetrekken als het moeilijk is, elkaar vol overgave wassen en samen slapen en elkaar alles gunnen (tot een zekere hoogte) zoals je had, heb je nu 2 konijntjes die op jou als mens vertrouwen voor wat liefde en aandacht. Terwijl je ze juist samen wilt hebben als jij er niet bent. Niet dat er 2 konijntjes met hun ziel onder hun pootjes op je zitten te wachten ipv 1. Nu heb je dus 2 die ruzien om de kleinste dingen. Wie mag waar zitten? Wie mag waar lopen? Wie mag waar zijn behoefte doen of wat eten? De een zelfverzekerd in zijn liefde, claimend, 9 jaar lang gevoed met het idee dat hij samen met zijn vrouw en daarna alleen de spreekwoordelijke opvolger van de troon was, de ander schuchter en ongemakkelijk, alsof ze een indringer is, duidelijk niet gewend om geliefd te zijn door een mens. Niet gewend aan correcties op haar gedrag, niet gewend aan de luxe. De Lady Diana of Marilyn Monroe van de konijnenwereld. Dit is niet wat ik wilde. Dit is niet gezond. Je stopt haar in een kooitje, je aanvaardt de reis naar huis en laat hem achter voor een vakantie "bij oma". Ergens hoop je dat je te horen krijgt dat je terug moet komen. Dat hij panisch op zoek is naar zijn maatje, zijn vrouwtje. Meneer zit doodleuk op de bank tv te kijken met oma. Meneer zit op zijn gemak nog wat kruiden te snacken. Een flop op het kleed, de blik dromerig in de verte. De fotos en videos liegen er niet om, hij is geen seconde op zoek naar haar. Dan het bericht, hij is onderweg naar de ren! Zou hij het eindelijk door hebben? Hij springt erin, is een paar seconden weg, komt er dan uit, op het kleedje voor de deur...
En gaat op zijn achterpoten staan, verwachtingsvol: Het is tijd voor zijn bord met groenten. Zonder enige gene begint hij te eten. Daria wordt nog steeds niet gemist, zelfs niet bij iets dat de laatste twee maanden een gezellig samenzijn had moeten zijn. Ondertussen begrijpt Daria er geen snars meer van en vraag ik me af hoe veel ik nog kan huilen dat het niet gelukt is en over hoezeer ze in de war is. Ze is zonder Makoto hierheen gereisd, maar toch heeft ze nu al 3 keer een rondje huis gemaakt. Ze kijkt op alle plekjes waar hij normaal te vinden is. Af en toe neemt ze een hap te eten, maar het langdurig grazen wat ze zo graag deed is er niet meer bij. "Ik vind haar niet zo leuk, maar zolang Makoto haar leuk vindt" blijkt toch hartstikke tegen te vallen. Ik vind haar leuker dan Makoto haar vindt. Zij vond hem blijkbaar toch wel best leuk (of ze probeert zichzelf ervan te overtuigen dat hij er echt niet is en ze veilig is) en dat is iets waar ik mee moet leren leven. De grote boze viking heeft het onzettend moeilijk om een klein pluizig konijntje dat haar hart toch gestolen heeft. Ik kan onbewogen naar een huilende baby kijken en weglopen. Ik heb 0,0 last van klapperende eierstokken. Babies schrikken me juist af. Mensen die neergeschoten of gestoken zijn, aangereden, zonder enige emotie eerste hulp verlenen en geruststellen, begeleiden in hun laatste minuten, ik draai er mijn hand niet voor om. Slachtofferhulp achteraf is niet nodig voor mij. Beloven hun dierbaren te informeren en dat met gepast gedrag doen, omgaan met hun emoties: Medeleven tonen, een hand op de schouder, een theatrale traan dat je met ze meevoelt. Zolang het geen "close friends" zijn doet het me weinig. Ik zou het geweldig doen op de ambulance, maar de hectiek is niets voor mij, ik zou in bed nog liggen stuiteren van de adrenaline na de hele dag.
Maar als je denkt dat het inslapen of doodgaan van een van je grote dierenliefdes moeilijk is (ja, dáár ben ik dan wel dagenlang een compleet emotioneel wrak over), dan is het terug naar het asiel brengen van een konijntje zo mogelijk net zo erg merk ik nu. De tranen vloeien rijkelijk. De schuldgevoelens "had ik, kon ik, zou ik" schreeuwen om het hardst. Ze leven door, maar zonder jou. Je hebt ze gefaald. Ondanks dat je 0 zeggenschap hebt over hoe ze zich over elkaar voelen, voelt het toch alsof het jouw schuld is. Moet je ze langer bij elkaar houden? Is dat eerlijk naar alle betrokkenen? Geef je te snel op? 2 maanden... Veel mensenrelaties halen dat niet eens. Ondanks je beste intenties moet ze terug naar dat kleine rotkooitje en hopen dat er iemand komt die haar wel kan houden. Geen loterij gewonnen voor die tuin, zodat ik een vriendje voor haar kan halen en haar in een ren in de tuin kan laten wonen, terwijl Makoto binnen zijn dagen (hopelijk jaren) uitleeft. Hopen dat er ergens een konijntje is dat wel van haar kan houden. Nadat iemand haar buiten gegooid heeft. Nadat ze kanker overwonnen heeft. Nadat ze al 3 mislukte koppelingen gehad heeft in het asiel. Geen verse fruitjes meer iedere dag. Geen groot bord met groenten, onbeperkt kruidenhooi in 5 smaken, borden vol gedroogde kruiden voor je gezondheid (en het lekkere) of snoepjes om te vieren dat baasje weer thuis is. Niet meer 24/7 64m2 hebben om rond te rennen. Geen tv-series meer bingen met de goudvissen, geen schoenen meer uit de schoenenkast stelen of graven in de wasmand. Geen scheldend baasje meer dat dan maar eens zucht, haar hoofd schudt en de schuld bij zichzelf legt dat ze er uberhaupt bij/in kon. Het blijven konijntjes. Terug naar haar hokje van nog geen m2. Hoe krijgen mensen het voor elkaar om hun huisdier in een doos te tapen en naast een vuilcontainer te zetten of gewoon los te laten in het wild?! Door de wc te spoelen omdat ze toch andere vissen willen? Of ze in een windglas bij de lift te zetten voor de eerlijke vinder?! Ze had het echt niet slecht in het asiel, beter dan waar ze vandaan kwam, en nog steeds heb ik het er ontzettend moeilijk mee.
Als ik voorlopig niet online ben weten jullie iig dat ik op bed lig te janken en doe alsof de wereld niet bestaat. De goudvissen hebben hun voermolen, Makoto is bij oma.
Je staat even met je mond vol tanden (ja, jij wel, hij heeft ze niet meer en zij kan ze uit het kleed pulken van de impact), spreekt hem dan boos toe. Dat doe je niet! Dat is onaardig! Waarom?! Ze kwam alleen maar voor een aai over haar bol om haar eenzame bestaan wat te doorbreken, omdat jíj, als haar man, haar negeert. Maar het wordt van kwaad tot erger. Als ze vraagt om wat liefde (haar kopje neerleggen voor een likje) gaat hij gewoon bovenop haar staan. Hij is toevallig onderweg naar een bakje met kruiden (haar bakje met kruiden, omdat ze niet bij die van hun allebei mag komen) dat verderop staat en ze ligt gewoonweg in de weg op dat moment. Het lijkt wel alsof hij een moment pauzeert terwijl zijn grote achterpoot haar kleine kopje tegen de grond drukt. Ze kijkt hem beduusd na en in plaats daarvan geef ik haar maar een aai over haar kleine bolletje. Ze probeert het nog eens, maar hij duwt haar simpelweg weg. Als híj aandacht wilt dan duwt hij haar net zo lang rond tot ze hem van pure wanhoop likt, ook al wil ze eigenlijk duidelijk helemaal niet. Zij wil ook wat tlc, maar ze mag van geluk spreken als hij het 3 seconden volhoudt om haar neus te likken. #MeToo bestaat niet in de konijnenwereld. Horkerige mannen dus wel. Als ze even later van het matje voor de ren probeert te komen - ze kan hem op dat moment niet zien zitten naast de stoel van oma - rent hij boos naar haar toe en jaagt haar terug naar binnen. Als je haar zelf optilt en halverwege de kamer zet - met het idee dat er misschien een trigger in zit van het matje voor de ren of dat ze het laminaat eng vindt - rent ze zo snel mogelijk terug... De ren is toch wel een stuk veiliger blijkbaar. Zelfs haar op het kleed naast Makoto zetten resulteert in een beeline terug naar de ren aan de andere kant van het huis. Makoto optillen en het opnieuw proberen - misschien is ze gewoon bang van hem?- werkt ook niet. Ze heeft 3 dagen met haar ziel onder haar pootjes op 1 plek in de ren zitten wachten tot we weer naar huis zouden gaan. Geen binkies, geen flops, alleen maar schuchtere broodjes met oortjes er volcontinue op, tussen de waterfontein en de plasbak ingepropt. Deken in de rug, deken over het hoofd, plastic aan weerszijden.
Pogingen om toenadering te zoeken van haar kant, 's nachts als de deur van de ren dicht is en Makoto nergens heen kan, lopen op een ongemakkelijke situatie uit. Ze mag groenten eten omdat oma Makoto op zijn plaats zet dat het bord niet van hem is. En het bord is te groot om te bewaken. Ze mag niet bij hem op de plasbak zitten, en als hij water wil drinken moet ze ruim wijken. Daar zit ze dan. Moederziel alleen, alleen goed voor aandacht wanneer het hém uitkomt. Hij stapt op haar af, geeft haar 3 likjes en propt vervolgens zijn hoofd onder haar. Ze mag tegen hem aanliggen voor 5 minuten, dan heeft hij het wel weer gezien. Uit wat pure wanhoop lijkt keutelt ze de hele kooi vol met sterk ruikende keutels, en plast ze op plekken waar het goed te ruiken is: Overal waar er vooral geen schaafsel ligt dat het opzuigt, terwijl ze thuis zo zindelijk is. De ren is van haar! Hij heeft er niets mee. Iets wat me thuis ook al op begon te vallen, maar dan kon ze nog naar mij komen voor wat aandacht, en ik wist haar genoeg te sterken in haar claim op de ruimte dat ze het markeren liet zitten. Hij weet ook heel goed dat ik hem corrigeer als hij bezitterig gaat lopen doen. Als hier in huis al iets van iemand is, is het van mij! Nu blokkeert hij zelfs haar pogingen naar ons toe te komen. Vaak met minuscule lichaamstaal. Een blik. Het innemen van een positie. Een lichaamshouding. Je ziet haar inkrimpen. Je wilt hem waarschuwen, maar hij zit daar maar te zitten. Eigenlijk doet hij niets fout en kan je hem nergens op aanspreken, zij voelt zich geintimideerd. Zij láát zich intimideren. Terug naar haar veilige hoek in haar ren die naar haar ruikt. Moet ik haar dat een week lang aandoen om te kijken of het aan mijn huis ligt? Een lullige conclusie dringt zich op: ze is niet 'konijn' genoeg om de strijd met hem aan te gaan voor de leiderschap over de traditionele matriarchie die konijnenrelaties zijn zoals Meiyo. Hoewel Meiyo net zo groot was als Daria was ze toch wel een stuk pittiger. Ze beet Makoto gewoon terug als hij een te grote mond kreeg. Mij overigens ook. Ze joeg hem af en toe het halve huis door om duidelijk te maken dat zíj de bontbroek aanhad in huis... Poogde ze met mij overigens ook. En die blik van Meiyo als ze het ergens niet mee eens was: Geloof me als ik zeg dat konijntjes een dodelijke blik kunnen hebben. Een stinkeye. Daria is te zachtaardig. Geen slechte eigenschap an sich, maar Makoto heeft het nu eigenpotig omgebogen in een patriarchie, en een nare controlerende. Iedere dag dat ze niet van zich afbijt en hem zijn gang laat gaan perkt hij haar meer in. Soms zijn het net mensen. Wachten we af tot ze het niet meer trekt en hem te pakken neemt? Wat als ze dat niet doet en straks letterlijk geen poot meer mag verzetten?
En dan komt dat moeilijke moment dat je het asiel op moet bellen dat ze terugkomt. Dat je echt alles geprobeerd hebt om het te laten werken, maar het echt niet gaat. Dat je hart breekt als je haar zo ziet. In plaats van twee kleffe konijntjes die over hun lange oren verliefd zijn op elkaar, elkaar meetrekken als het moeilijk is, elkaar vol overgave wassen en samen slapen en elkaar alles gunnen (tot een zekere hoogte) zoals je had, heb je nu 2 konijntjes die op jou als mens vertrouwen voor wat liefde en aandacht. Terwijl je ze juist samen wilt hebben als jij er niet bent. Niet dat er 2 konijntjes met hun ziel onder hun pootjes op je zitten te wachten ipv 1. Nu heb je dus 2 die ruzien om de kleinste dingen. Wie mag waar zitten? Wie mag waar lopen? Wie mag waar zijn behoefte doen of wat eten? De een zelfverzekerd in zijn liefde, claimend, 9 jaar lang gevoed met het idee dat hij samen met zijn vrouw en daarna alleen de spreekwoordelijke opvolger van de troon was, de ander schuchter en ongemakkelijk, alsof ze een indringer is, duidelijk niet gewend om geliefd te zijn door een mens. Niet gewend aan correcties op haar gedrag, niet gewend aan de luxe. De Lady Diana of Marilyn Monroe van de konijnenwereld. Dit is niet wat ik wilde. Dit is niet gezond. Je stopt haar in een kooitje, je aanvaardt de reis naar huis en laat hem achter voor een vakantie "bij oma". Ergens hoop je dat je te horen krijgt dat je terug moet komen. Dat hij panisch op zoek is naar zijn maatje, zijn vrouwtje. Meneer zit doodleuk op de bank tv te kijken met oma. Meneer zit op zijn gemak nog wat kruiden te snacken. Een flop op het kleed, de blik dromerig in de verte. De fotos en videos liegen er niet om, hij is geen seconde op zoek naar haar. Dan het bericht, hij is onderweg naar de ren! Zou hij het eindelijk door hebben? Hij springt erin, is een paar seconden weg, komt er dan uit, op het kleedje voor de deur...
En gaat op zijn achterpoten staan, verwachtingsvol: Het is tijd voor zijn bord met groenten. Zonder enige gene begint hij te eten. Daria wordt nog steeds niet gemist, zelfs niet bij iets dat de laatste twee maanden een gezellig samenzijn had moeten zijn. Ondertussen begrijpt Daria er geen snars meer van en vraag ik me af hoe veel ik nog kan huilen dat het niet gelukt is en over hoezeer ze in de war is. Ze is zonder Makoto hierheen gereisd, maar toch heeft ze nu al 3 keer een rondje huis gemaakt. Ze kijkt op alle plekjes waar hij normaal te vinden is. Af en toe neemt ze een hap te eten, maar het langdurig grazen wat ze zo graag deed is er niet meer bij. "Ik vind haar niet zo leuk, maar zolang Makoto haar leuk vindt" blijkt toch hartstikke tegen te vallen. Ik vind haar leuker dan Makoto haar vindt. Zij vond hem blijkbaar toch wel best leuk (of ze probeert zichzelf ervan te overtuigen dat hij er echt niet is en ze veilig is) en dat is iets waar ik mee moet leren leven. De grote boze viking heeft het onzettend moeilijk om een klein pluizig konijntje dat haar hart toch gestolen heeft. Ik kan onbewogen naar een huilende baby kijken en weglopen. Ik heb 0,0 last van klapperende eierstokken. Babies schrikken me juist af. Mensen die neergeschoten of gestoken zijn, aangereden, zonder enige emotie eerste hulp verlenen en geruststellen, begeleiden in hun laatste minuten, ik draai er mijn hand niet voor om. Slachtofferhulp achteraf is niet nodig voor mij. Beloven hun dierbaren te informeren en dat met gepast gedrag doen, omgaan met hun emoties: Medeleven tonen, een hand op de schouder, een theatrale traan dat je met ze meevoelt. Zolang het geen "close friends" zijn doet het me weinig. Ik zou het geweldig doen op de ambulance, maar de hectiek is niets voor mij, ik zou in bed nog liggen stuiteren van de adrenaline na de hele dag.
Maar als je denkt dat het inslapen of doodgaan van een van je grote dierenliefdes moeilijk is (ja, dáár ben ik dan wel dagenlang een compleet emotioneel wrak over), dan is het terug naar het asiel brengen van een konijntje zo mogelijk net zo erg merk ik nu. De tranen vloeien rijkelijk. De schuldgevoelens "had ik, kon ik, zou ik" schreeuwen om het hardst. Ze leven door, maar zonder jou. Je hebt ze gefaald. Ondanks dat je 0 zeggenschap hebt over hoe ze zich over elkaar voelen, voelt het toch alsof het jouw schuld is. Moet je ze langer bij elkaar houden? Is dat eerlijk naar alle betrokkenen? Geef je te snel op? 2 maanden... Veel mensenrelaties halen dat niet eens. Ondanks je beste intenties moet ze terug naar dat kleine rotkooitje en hopen dat er iemand komt die haar wel kan houden. Geen loterij gewonnen voor die tuin, zodat ik een vriendje voor haar kan halen en haar in een ren in de tuin kan laten wonen, terwijl Makoto binnen zijn dagen (hopelijk jaren) uitleeft. Hopen dat er ergens een konijntje is dat wel van haar kan houden. Nadat iemand haar buiten gegooid heeft. Nadat ze kanker overwonnen heeft. Nadat ze al 3 mislukte koppelingen gehad heeft in het asiel. Geen verse fruitjes meer iedere dag. Geen groot bord met groenten, onbeperkt kruidenhooi in 5 smaken, borden vol gedroogde kruiden voor je gezondheid (en het lekkere) of snoepjes om te vieren dat baasje weer thuis is. Niet meer 24/7 64m2 hebben om rond te rennen. Geen tv-series meer bingen met de goudvissen, geen schoenen meer uit de schoenenkast stelen of graven in de wasmand. Geen scheldend baasje meer dat dan maar eens zucht, haar hoofd schudt en de schuld bij zichzelf legt dat ze er uberhaupt bij/in kon. Het blijven konijntjes. Terug naar haar hokje van nog geen m2. Hoe krijgen mensen het voor elkaar om hun huisdier in een doos te tapen en naast een vuilcontainer te zetten of gewoon los te laten in het wild?! Door de wc te spoelen omdat ze toch andere vissen willen? Of ze in een windglas bij de lift te zetten voor de eerlijke vinder?! Ze had het echt niet slecht in het asiel, beter dan waar ze vandaan kwam, en nog steeds heb ik het er ontzettend moeilijk mee.
Als ik voorlopig niet online ben weten jullie iig dat ik op bed lig te janken en doe alsof de wereld niet bestaat. De goudvissen hebben hun voermolen, Makoto is bij oma.
Ach, het gaat tenminste lekker met de goudvissen en Makoto. Híj heeft nergens last van. Zijn vrouwen dan toch veel emotioneler?
Topicstarter
Topicstarter
Goedemorgen.
Goedemorgen.
Cornelius
Well-known member
moghu
Topicstarter
Topicstarter
Moge Marcel en Corne.
AquaJantje
Well-known member
Morgen mensen,
Nieuwe week, nieuwe ronde, nieuwe kansen
Sterkte voor degenen die vandaag weer moeten werken, ook sterkte aan zij die niet hoeven te werken vandaag
Nieuwe week, nieuwe ronde, nieuwe kansen
Sterkte voor degenen die vandaag weer moeten werken, ook sterkte aan zij die niet hoeven te werken vandaag
Topicstarter
Topicstarter
Moge JW en je bent weer erg meelevend
AquaJantje
Well-known member
Ach, zo ben ikMoge JW en je bent weer erg meelevend
Topicstarter
Topicstarter
Moge Jaap.
Nicolientje-W
Well-known member
Sterkte Angela
Goeiemorgen folks
Goeiemorgen folks
Topicstarter
Topicstarter
Moge Antje.
Nicolientje-W
Well-known member
Ja ik had het inderdaad al gezien, gelukkig een lege bus.
Hier inmiddels mijn kacheltje in mijn atelier aangezet want klussen lukt niet vandaag dus dan maar beeldhouwen maar eerst
Hier inmiddels mijn kacheltje in mijn atelier aangezet want klussen lukt niet vandaag dus dan maar beeldhouwen maar eerst
Topicstarter
Topicstarter
Middag.
middag, lekker naar huis fietsen door een plensbui. Regenbroek aan en gaan. Ben geen doetje!
ik zag op Twitter een filmpje van het moment dat die trein er in knalt. die machinist zal ook wel weer een trauma hebben en een poos niet kunnen werken.
ik zag op Twitter een filmpje van het moment dat die trein er in knalt. die machinist zal ook wel weer een trauma hebben en een poos niet kunnen werken.
Nicolientje-W
Well-known member
Grote kans dat de machinist nooit meer kan werken, ptss is iets wat je niet moet onderschatten
benvo
Well-known member
De regen regent hier, een beetje als de bedriegertjes van vroeger. (Voor wie nog weet wat de bedriegertjes zijn.) Je wordt dus beslist nat waar ik in deze tijd van het jaar tegen ben. Dus ik blijf binnen om jullie een fijne dag te wensen.
Nicolientje-W
Well-known member
Middag Ben hier ook besloten binnen activiteiten te doen en niet buiten in de nattegeit
Ff aan het prutsen geweest met het bouwmodel. Valt niet mee met sommige stukjes van amper 2mm.
NicoleE
Well-known member
- Lid geworden
- 27 juli 2013
- Berichten
- 11,005
- Leeftijd
- 56
TL;DR = Too long, didn't read.
Mijn 2 Mozambiquesijzen zijn klaar om jongen groot te brengen, vermoed ik zo. Dit is een tijd van het jaar waarin het vaker voorkomt bij ze. Ik ga ze de kans geven.
--------------> (klik)
Het is duidelijk, de 2 Mozambiquesijzen zijn klaar om een nest te bouwen, de man voert de pop en ze slepen beiden met nestmateriaal.
Dit is ook meestal hun tijd om voor het nageslacht te zorgen en minder vaak in het voorjaar.
Ze zitten nu op 10 uur licht en toch broeds. Dat was niet de bedoeling.
Knoop doorgehakt, ze mogen het proberen van me. Kweek schijnt niet makkelijk te zijn en regelmatig te mislukken, ook bij ervaren kwekers. En ik ben geen van van levende insecten voeren brrrr wat wel aan te raden is. Diepvries mag ook maar dat pakken ze niet.
En zowel man als vrouw kunnen tot de dood aan toe totaal op elkaar flippen na het leggen van eieren of als de jongen geboren zijn, dus een extra verblijf is standby.
Licht gaat nu langzaam naar 14 uur per dag zodat er voldoende uren zijn om eventuele jongen te voeren.
En oh zo fijn dat je vooral tegenstrijdige informatie over deze vogels op het internet vindt.
Wordt vervolgd.
Mijn 2 Mozambiquesijzen zijn klaar om jongen groot te brengen, vermoed ik zo. Dit is een tijd van het jaar waarin het vaker voorkomt bij ze. Ik ga ze de kans geven.
--------------> (klik)
Het is duidelijk, de 2 Mozambiquesijzen zijn klaar om een nest te bouwen, de man voert de pop en ze slepen beiden met nestmateriaal.
Dit is ook meestal hun tijd om voor het nageslacht te zorgen en minder vaak in het voorjaar.
Ze zitten nu op 10 uur licht en toch broeds. Dat was niet de bedoeling.
Knoop doorgehakt, ze mogen het proberen van me. Kweek schijnt niet makkelijk te zijn en regelmatig te mislukken, ook bij ervaren kwekers. En ik ben geen van van levende insecten voeren brrrr wat wel aan te raden is. Diepvries mag ook maar dat pakken ze niet.
En zowel man als vrouw kunnen tot de dood aan toe totaal op elkaar flippen na het leggen van eieren of als de jongen geboren zijn, dus een extra verblijf is standby.
Licht gaat nu langzaam naar 14 uur per dag zodat er voldoende uren zijn om eventuele jongen te voeren.
En oh zo fijn dat je vooral tegenstrijdige informatie over deze vogels op het internet vindt.
Wordt vervolgd.
Topicstarter
Topicstarter
Eerder een watje
Het weer is niks met niks en de schilders zitten in de keet voor het grootste deel.
NicoleE
Well-known member
- Lid geworden
- 27 juli 2013
- Berichten
- 11,005
- Leeftijd
- 56
Hoe doe je dat zonder de lijm aan je vingers/handschoenen/papiertje te krijgen?
Niet….. vingers komen toch onder de lijm, of het pincet zit ff vast aan het gelijmde stukje. Klein vloekje af en toe.
en het is ook no eens snel drogende modellijm.
Nicolientje-W
Well-known member
En is het dan de bedoeling dat hij ook nog kan rijden op een batterij? of is het puur voor de sier?
Liefst levende wormpies, maar Diepvriesvoer kan ook, en krachtvoer (eivoer) zegt de vrouw des huizes hierzo..
Nee, niks op batterijen. Gewoon statisch model.
NicoleE
Well-known member
- Lid geworden
- 27 juli 2013
- Berichten
- 11,005
- Leeftijd
- 56
Ik heb 'beeld en geluid'
Op aanraden van een kweker eten ze hier naast hoofdzakelijk de zaadmengeling ook de Frutti Patee van Versele Laga. Eivoer/krachtvoer wordt aangeboden maar nog steeds genegeerd. Natuurlijk ook groenvoer met mate maar uiteraard niet als er jongen liggen de eerste 10 dagen of zo. Benieuwd of ze nu instinctmatig ook het ei/krachtover aan eten. Heb het lang gemengd onder de zaadmengeling zonder resultaat, ga het nu eens mengen onder de Frutti Patee.
Grappig om te zien hoe ze zich sinds vandaag helemaal storten op een tak met dunnere twijgjes, die twijgjes moeten eraf. Ik verheug me nergens op, eerst zien, dan geloven.
T is erg leuk ja, heb je ook trosgierst hangen? Schijnen ze ook wel gek op te zijn, althans hier buiten in de voliere.
Hm. Las net wat op FB mbt het gedoe mbt Isala zwolle afd. Cardiologie. Schijnt dat daar bepaalde cardiologen zich hebben laten beïnvlloeden mbt icd’s die ze daar plaatsen bij patiënten.. en dan met name van het merk Biotronik. Laat ik die nou ook in mn lijf hebben zitten…. Maakt me verder niks uit, hij doet zn werk hoop ik als t nodig is.
en ik had op FB een reactie geplaatst bij de Stichting Stin.. ( stichting icd dragers Nl) en nu heb ik een vriendschapsverzoek van iemand die bij De Stentor werkt (krant die veel gelezen wordt in Overijssel e.o). heb dr geen zin in om een interview te geven dus ik laat het mooi rusten verder. Of ze moet dik betalen.
en ik had op FB een reactie geplaatst bij de Stichting Stin.. ( stichting icd dragers Nl) en nu heb ik een vriendschapsverzoek van iemand die bij De Stentor werkt (krant die veel gelezen wordt in Overijssel e.o). heb dr geen zin in om een interview te geven dus ik laat het mooi rusten verder. Of ze moet dik betalen.
- Status